23 april – de dag dat mijn leven stil kwam te staan
Al weken was ik extreem moe. Ik dacht eerst aan hooikoorts, de overgang, covid, griep… of dat ik misschien toch nog niet hersteld was van carnaval. Daarnaast had ik allerlei vage klachten: pijn in mijn arm, af en toe kortademig, en mijn conditie was echt ver onder de maat. En geloof me, ik ben sowieso geen fanatieke sporter. Maar gek genoeg heeft juist de sportschool mijn leven gered.
Op die beruchte 23 april voelde ik me daar niet lekker. De instructrice van de sportschool vertrouwde het niet en zei dat ik toch maar even naar de huisarts moest gaan. Gelukkig maar, want daar bleek dat mijn bloeddruk torenhoog was en werd meteen een ambulance gebeld. In het ziekenhuis werd ik aan allerlei apparaten gelegd, bloed geprikt, controles gedaan – en voor ik het wist lag ik op de dotterkamer. Daar werd een stent geplaatst: een kransslagader bleek voor 99% dicht te zitten. Ik had een hartinfarct gehad. En ik had het echt niet zien aankomen…
Dan lig je ineens op de hartbewaking. Je snapt niet wat je overkomt. Wat blijkt? De medicatie die ik slik voor CML (chronische myeloïde leukemie) is waarschijnlijk de oorzaak van het infarct. Een flinke mindf*ck, want hoe dan ook moet ik die medicijnen blijven gebruiken. Ik heb nu wel een andere variant gekregen, maar die moet ik twee keer per dag op een nuchtere maag innemen (3 uur niks eten) – en dat is voor een foodie als ik een flinke uitdaging.
Na vijf dagen mocht ik naar huis, en toen begon de achtbaan pas echt. Lage bloeddruk, vermoeidheid, ziekenhuisbezoeken voor hartfilmpjes, wennen aan alle medicatie… het houdt maar niet op. Over twee weken word ik opnieuw gedotterd en krijg ik waarschijnlijk nog een stent. Geen fijn vooruitzicht, maar wel heel belangrijk.
Ik wil echt iedereen bedanken voor de lieve kaartjes, bloemen, hulp en steun. Het doet me zó goed en betekent heel veel voor me. En natuurlijk ook een groot dankjewel aan de medewerkers van MUMC+ voor hun goede zorgen!
Zoals je je kunt voorstellen, is de foodblog even naar de achtergrond verdwenen – net als social media. Ik heb ook besloten dat ik zeker nog recepten blijf bedenken en delen als ik me beter voel, maar alleen als ik daar zelf zin in heb. Niet meer omdat het ‘moet’. De blog moet weer een hobby worden, zoals het ooit begon. Dus als ik iets lekkers maak of bedenk, deel ik het met liefde met jullie – maar dan puur omdat ik er blij van word.
heel veel liefs
Astrid
